yazarı ozelders

açık Kasım 2, 2013

yüksek lisans tezleri, yüksek lisans tezi, yüksek lisans tez savunması, yüksek lisans tez sunumu, yüksek lisans tez savunması ppt, yüksek lisans tez konuları, yüksek lisans tez savunması nasıl yapılır, yüksek lisans tezi nasıl yazılır, yüksek lisans tezi kaç sayfa olmalı, yüksek lisans tez örnekleri , yüksek lisans tez savunması, yüksek lisans tez sunumu, yüksek lisans tez savunması ppt, yüksek lisans tez konuları, yüksek lisans tez savunması nasıl yapılır, yüksek lisans tez örnekleri, yüksek lisans tez önerisi örneği, yüksek lisans tezi, yüksek lisans tezi önerisi, yüksek lisans tez sunumu ppt, yüksek lisans tez arama, yüksek lisans tez araştırma bursu, yüksek lisans tez aşamasında erasmus, yüksek lisans tez aşaması, yüksek lisans tez aşamasında yatay geçiş, yüksek lisans tez araştırma, yüksek lisans tez aşamaları, yüksek lisans tez amacı, yüksek lisans tez aşaması erasmus, yüksek lisans tez araştırma desteği, özel ders, bitirme tezi,

Eğitim, istenilen bir yaşama düzeyine ulaşmak çabası olan kalkınmanın en etkili araçlarından biridir. Ulaşılmak istenilen düzenin değerlerini yerleştirmek, toplumu bu amaca yöneltecek kişi ve grup davranışlarını yaratmak, buna engel olabilecek değer ve davranışları değiştirmek, eğitim yoluyla olur (Serin, 1972: 1).

Eğitim kültür aktarma ve geliştirme sürecidir.

Eğitim bireyi sosyalleştiren (toplumsallaştıran) bir süreçtir. Eğitim, insanlardaki ilgi ve yetenekleri geliştirme sürecidir. Eğitim, insanlara bir meslek kazandıran, onu üretken yapan bir süreçtir. Eğitim Bilimi, tüm bilim dallarıyla doğrudan ya da dolaylı ilişki içindedir. Çünkü eğitim biliminin alanını yaşamın kendisi oluşturur. Yaşamı etkileyen her bilim dalı da dolayısıyla eğitim bilimi ile ilişki içerisindedir.

Eğitim, felsefe bilimi ile ilişki halindedir. Çünkü felsefe tüm bilimlerin kaynağını oluşturur. Ayrıca nasıl bir totlum, nasıl bir insan istiyorum sorusunun cevabı yine felsefesiz bulunamaz. Bir ülkenin eğitim felsefesi belirlenmeden, eğitim sistemi oluşturulamaz. Eğitimde amaçları belirlerken, o ülkenin eğitim felsefesinden hareket edilir. Bunun sonucunda Eğitim Felsefesi bilim dalı oluşmuştur.

Eğitim, psikoloji bilimi ile ilişki halindedir. Psikoloji canlı varlıkların duyuş, düşünüş ve davranışları ile evrenle olan etki-tepki ilişkisini incelemektedir. İnsanın gelişim özelliklerini, bu özelliklere bağlı olarak oluşturmuş olduğu davranışları inceler. Eğitimin en temel amaçı davranış kazandırmadır. Hangi gelişim evresinde ne tür bir davranışın kazandırılacağı, psikoloji biliminden yararlanılmadan hedeflenemez.

Eğitim, sosyoloji ile ilişki halindedir. Çünkü sosyoloji bir toplumun kültürünü yani yaşama biçimini inceler. Aynı zamanda bu yaşama biçiminin değişimini ve gelişimini de inceler. Eğitimin temel amaçlarından biri de bir toplumun kültürünü aktarmak ve bu kültürü geliştirmektir. Hiçbir zaman eğitimi o toplumun kültüründen soyutlayarak düşünemeyiz. Bunun sonucunda da Eğitim Sosyolojisi bilim dalı oluşmuştur. (Ergüneş, 1995: 13-19).

Eğitimin Felsefi Temelleri

Felsefe Nedir?

Felsefe kelime anlamı olarak sevgi ve bilgi demektir. Yani, felsefe bilgi ve bilgelik sevgisi anlamına gelir. Felsefeye ve onun tanımlarına değişik şekillerde yaklaşılabilir. Felsefenin açık seçik olarak anlaşılabilmesi için bu yaklaşımların bilinmesinde yarar vardır. (Fidan-Erden, 1993: 104).

Diğer bilgi türleri gibi felsefe de insanın bilme ihtiyacının bir ürünüdür. O, insanın kendini, bir parçası olduğu evreni ve içinde yaşadığı ortamı anlama ihtiyacını karşılamak için geliştirdiği bir düşünme ve refleksiyon biçimidir. (Büyükkaragöz-Muşta-Yılmaz-Pilten, 1998: 61).

Felsefe insanın bilme arzusunun bir sonucudur. Bu bakımdan felsefenin insana maddi bir faydasından söz edilemez. Ancak insanın hayat ve olaylarla ilgili daha derin ve daha tutarlı bir dünya görüşü geliştirmesinde felsefenin önemli bir etkisi daima olacaktır. Belli bir felsefi görüşü benimsemese bile, felsefi düşünmeyi öğrenen biri için cevapların temellerini araştırmak bir ihtiyaç olarak ortaya çıkar. Böyle bir bakış biçimi, gereksiz tartışmalar yerine daha temel konuların ele alındığı bir düşünce ortamının kurulmasını sağlar. (Büyükkaragöz-Muşta-Yılmaz-Pilten, 1998: 65)

Felsefe bir kuramlar veya düşünme sistemleri grubudur. Felsefe, tarih boyunca ortaya çıkan ve büyük filosoflarla (Sokrat, Eflatun, Aristo, Dekartes, Spinoza, Locke, Kant, James gibi) bitiştirilen felsefi kuram ya da düşünme sistemleridir. Tarih boyunca çeşitli filosoflar gelip geçmiş, birbirinden farklı hatta birbirine tamamen karşıt felsefi sistemler kurmuşlardır. İnsanlar bu sistemlerden etkilenmiş ve bunlardan bazıları insan düşünce ve yaşamına egemen olmuştur. Bu açıdan bakılınca İdealizm, Realizm, Pragmatizm, Existentializm gibi düşünme sistemleri felsefenin önemli bir kısmını oluşturmaktadır.

İdealizm: Gerçeğin maddi güçlerinden çok fikir, düşünce ve zihinle yakından ilişkili olduğunu ileri süren bir kuramdır. İdealistlere göre gerçek fikir, düşüncedir, ruhttur. Madde onun bir yan ürünüdür. Evrenin kanunları insanın entelektüel ve moral tabiatı ile uyum halindedir ve oluşum süreci bir bütünlük gösterir. Çağdaş idealistlere göre, insan en yüksek varlıktır. Onlar kişiye ve onun bilinçli olmasına önem verirler. İdealistlere göre insanın kendisini gerçekleştirmesi ve kişilerin gelişimi en değerli şeydir. Ruhsal bir varlık olan insanın yaşamdaki başlıca amacı kendi doasını ifade etmesidir.

Realizm: Varolanı gerçek kabul eden bir düşünce sistemidir. Realizmin esası, maddenin varlığına inanmadır. Realistlere göre evren gerçekten vardır ve somuttur. Bu düşün sisteminde akılcılık (rasyonalizm), tabii ve bilimsel realizm, klasik realizm gibi akımlar vardır.

Pragmatizm: Geleneksel amprik İngiliz düşün sistemine bağlı olan bir Amerikan felsefesidir. Prağmatizm inanç ve fikirlerin pratik sonuçlarını, onların değerini ve doğruluğunu kararlaştırmak için bir standart olarak kullanılan bir düşünce tarzıdır.

Existentalizm (Varoluşçuluk) : Bu felsefe insana önem verir. Varoluşculukla, insanın hayatı boyunca ne yapacağına kendisinin karar vermesi ve hür olduğu görüşleri ağırlık taşır. Bundan dolayı insan kendi davranışlarından kendi sorumludur. (Fidan-Erden, 1993: 107-108).

İnsanı insan yapan onun doğuştan getirdiği özelliklere eklenen kültürel yanıdır. İnsanın bu kültürel yanı, ona kalıtım yoluyla değil, içinde yaşadığı çevre tarafından aktarılır. İnsan bu kültürel özellikleri öğrenerek edinir. (Büyükkaragöz-Muşta-Yılmaz-Pilten, 1998: 66).

Buraya kadar eğitim felsefe arasındaki muhtemel ilişkilere kısaca değinilmiş ve eğitim felsefesinin bir disiplin olarak bazı özellikleri belirtilmiştir. Bu aşamadan sonra eğitim felsefesinin işlevlerini inceleyebiliriz:

Eğitim felsefesi eğitimin hedeflerinin seçiminde, hedeflerin topluma, bireye uygunluk derecesinin tayin edilmesini ve hedefler arasındaki tutarlılığı kontrol edilmesini sağlar. Eğitim felsefesi eğitimin amaçlarının saptanmasında toplumun özelliklerinin, bireyin ihtiyaçlarının ve konu alanı gerçeklerinin hangi yönlerine ağırlık verileceinin belirlenmesinde etkin rol oynar.

Bilimler kendi alanlarında özelleşir ve derinleşirler. Her bilim kendine özgü kuralları inceler. Eğitim felsefesi, eğitimin bilimleri ve eğitimle ilgili diğer bilimlerin bulgularını bütünleştirerek eğitim uygulamalarına çok yönlülüğü, geniş bir açıdan bakmayı getirir. Eğitimcide hoşgörü ancak böyle bir felsefi yaklaşımla oluşabilir.

Eğitim felsefesi, öğrenme kuramlarını geniş bir perspektif içinde inceleyip çeşitli kuramların deneysel çalışmalarla ortaya konan bulgularını bütünleştirir. Eğitimci ve öğretmenlere değişik durumlar için çeşitli alternatifler ortaya koyar.

Eğitim insanla uraşır. Psikoloji, Sosyoloji, Ekonomi, Antropolojide insana değişik açılardan yaklaşır. Bu alanlardan gelen insanla ilgili bilgilerin bütünleştirilmesi ve insanın tabiatı, değişme kapasitesi, sınırlılıkları hakkındaki sentezler eğitim felsefesi yoluyla konur.

Eğitim insanın bütün yaşam süresi ve faaliyet alanlarıyla ilgilidir. Bunlar arasında anlamlı bağ kurulması, geçmişle bugün arasındaki salıklı bir bütünün oluşturulması felsefi çalışmalarla mümkün olabilir.

Eğitim felsefesinin bir başka fonksiyonu halihazır eğitim faaliyetlerinin dayandığı teorik temelleri incelemek ve bunları eleştirmektir. Eğitimciler, sıkı sıkıya bağlandıkları ve en iyisi saydıkları uygulamaların temelindeki kuramsal dayanıkların sağlamlığını ancak felsefi bir yaklaşımla ortaya koyabilir ve çözebilirler.

Eğitim felsefesi, eğitim kuramlarının geliştirilmesi ile uraşır. Bilimsel bilgiler ve uygulama sonuçlarını birleştirerek ülkenin toplumsal, kültürel, ekonomik yapısı ve değerleriyle tutarlı kurallar geliştirme eğitim felsefesinin en önemli fonksiyonlarından biridir. Bu kuralların uygulamaya yansımasına çalışmak da ayrı önem taşır. Eğitim için uygulamaya dönüşmeyen bir düşünce sisteminin, bir görüşün veya fikrin hiç anlamı olmadığı daha önce belirtilmişti. Eğitim, felsefi kuramlar için bir laboratuvardır. Burada görüşler somutlaşır, denenir ve geliştirilir. Eğitimi geliştirme çalışmalarında kuramsal yaklaşımlar uygulamalara temel hazırlığı ve onları yönlerdiği gibi uygulama sonuçlarından yararlanılması da daha gerçekçi kuram ve modellerin ortaya çıkmasına neden olur. Eğitimde kuram geliştirebilmek için toplumdaki bilimsel çalışmaların sistemli bir analizinin yapılarak senteze geçilmesi gerekir.

Eğitim felsefesi, eğitimci ve öğretmenin eğitimi bütün yönleriyle görmesine yardım eder. Yapılan ve yapılmakta olan eğitim faaliyetlerinin anlamı ve önemi felsefenin getireceği açık bir düşünce sistemi ile mümkün olur. (Fidan-Erden, 1993; 111-112).

Bugüne kadar eğitim felsefesi alanı içinde felsefi sistemlere dayalı ve onlardan bağımsız çeşitli eğitim felsefesi kuramları geliştirilmiştir. Bunlardan beş tanesi örnek olmak üzere aşağıda ana hatlarıyla açıklanmıştır.

İlerlemecilik (Progressivizim)

İlerlemecilik prafmatik felsefenin eğitime uygulanışıdır. Pragmatik felsefe değişmeyi gerçeğin esası olarak görür. Bu nedenle de eğitimin sürekli bir gelişim içinde olduğu öne sürülür. Eğitimciler yeni bilgi ve çevredeki değişmeler ışıında polittika ve yöntemlerini ayarlamaya hazır olmalıdır.

Eğitimin özü topluma uyum, dış dünyaya uyum ve belki doğruluk, iyilik, güzellik kurallarına uyumda değil; tecrubenin sürekli olarak yeniden inşa edilmesindedir. Böylece geçmişteki yaşantılar, geçmişteki davranışların daha doğru, daha iyi, daha güzele yönlendirilmesine yardım eder. İlerlemeciliğin kapsadığı belli başlı ilkeler şunlardır (Klenner, 237-240; Pratte, 127-130).

Eğitim aktif ve çoçuğun ilgilerine göre olmalıdır.

İlerlemeciler, çoçuğun bir bütün olarak görülmesi gerektiğini kabulederler. Buna dayalı olarak çoçuğun merkezde olduğu bir eğitim düzeni önem taşır. Çoçuklar ilgi, kapasite ve özelliklerine uygun bir eğitim programı içinde yetişmelidir.

Öğretimde “problem çözme” yöntemi esas alınmalıdır.

İlerlemeci eğitim görüşünde bilginin soyut olarak elde edilmesi ve bilginin öğretmen tarafından çoçukların zihinlerine doldurulması görüşü yer almaz. Bilgi önemli ve anlamlı ise insanlar o bilgi ile birşeyler yapabilmelidir. Problem çözme bilgi edinmede esestır. Problem çözme, kritik düşünme ve daha önce öğrenilmişlerin yeniden geliştirilmesini içerir.

Okul yaşama hazırlık olmaktan çok, yaşamın kendisi olmalıdır.

Akıllıca yaşam, tecrübelerin yeniden yorumu ve yeniden inşa edilmesini gerektirdiği için doğrudan doğruya öğrenmeye bağlıdır: Bu nedenle okul, çocukların eleştirici güclerini kullanarak yaşadıkları bir yer olmalıdır. Okulda çocuğa uygun öğretim ortamları hazırlanırken, yaşamında karşılaşacağı durumlara yer verilmelidir.

Öğretmenin görevi yönetmek değil, rehperlik etmektir.

Öğretmen öğretme ortamının hazırlayıcı, yol göstereni ve koordinatörüdür. Otoritenin tek kaynağı olarak görülmemelidir.

Okul öğrencileri yarışmadan çok iş birliğine özendirmeli ve yöneltmelidir.

İlerlemecilere göre, insan tabiatı itibarıyla sosyal bir varlıktır ve en büyük mutluluğu diğer insanlarla olan ilişkilerinden elde eder. Uygar bir yaşam için eğitim bir grup yaşantısı olmalıdır.

Demokratik eğitim ortamı

Demokrasi, fikirlerin ve insan kişiliklerinin birbirini özgürce etkilemesine imkan verir. Bu, gelişme için gerekli koşuldur. Bu nedenle eğitim ortamı demokratik olmalıdır. İlerlemeciler, bireyin dinamik yönüne ağırlık getirerek, onun grup sürecine katılarak, bilimsel yöntemleri kullanarak kendi kendisini gerçekleştirmesine önem vermektedir.

Esasicilik (Essentializm)

Esasicilik bir felsefeye dayalı olmaktan çok doğrudan doğruya bir eğitim hareketi olarak ortaya çıkmıştır. Bu görüşe göre insanları eğitilmiş olarak kabul edebilmek için bütün insanların sahip olması, bilmesi gereken esaslar vardır.

Esasiciler daha çok programların konu alanı üzerinde durur ve zamanın tecrubesinden geçmiş kalıcı temel konuların ve değerlerin seçimine önem verirler.

Esasiciler okul programlarının geliştirilmesinde ağırlığı konu alanına verirler. Konu alanının merkez alındığı programlar bu görüşün ürünüdür. Bu görüşün dayandığı temel ilkeler ise şunlardır:

Öğrenmenin doğasında, çok ve sıkı çalışma ve çoğu zaman zorlama vardır.

Öğrenme zorlu ve çok çalışmayı gerektirir. Disiplin eğitimde çok önemli bir yer tutar. Bu nedenle öğrenciye “kendisini disiplin altına alma” öğretilmelidir.

Eğitimde ve öğretimde girişim öğrenciden çok öğretmende olmalıdır.

Öğretmenin görevi yetişkin dünyası ile çocuğun dünyası arasında bir beraberlik kurmaktır. Öğretmen yetiştirmede bu görev önemli bir yer tutar. Bu nedenle böyle bir görev için öğretmen duygusal ve entelektüel yönden ehliyetli ve sınıfta lider olacak şekilde yetiştirilmelidir.

Eğitim sürecinin özünü konu alanının çok iyi özümlenmesi oluşturur.

Esasicilere göre, tarihin süzgecinden geçmiş temel bilgiler çocuğun kendi tecrubelerinden daha önemlidir. İnsanlığın süzgecinden geçmiş temel bilgiler-sosyal miras-programların çekirdeğini oluşturan teorik dersler, matematik, fen ve yabancı dillerdir.

Okulda zihinsel disiplin yaklaşımının geleneksel yöntemleri kullanılmalıdır.

İlerlemecilerin önem verdikleri problem çözme yeteneği her konuya uygulanamaz. İnsanlığın süzgecinden geçen temel bilgiler soyut niteliktedir. Bunları pratik problemlere uygulamak her zaman mümkün olmayabilir. Bu nedenle genel kavramların geliştirilmesi ve hayatın bütününü kavratacak şekilde bir öğretimin yapılabilmesi için soyut düşünme, alıştırma ve ezberleme yöntemleri kullanılmalıdır.

Dağimicilik (Prennialism)

Daimicilik akımının temelinde “Klasik realizm” yatar. Bu eğitim görüşünü aynı zamanda idealistlerin bir çoğu da destekler. Bu görüşü savunanlar eğitimin evrensel nitelikleri belli gerçeklere göre şekillendirilmesi üzerinde dururlar. Bunlara göre insanın doğası ve ahlaki ilkeler değişmez. İnsan doğasının en önemli yanı “akıl”dır. Bu nedenle, eğitimde insan zihninin gelişmesine (entelektüel eğitime) önem verilmesi gerekir. Daimicilik görüşünün temel ilkeleri şunlardır:

Değişmeyen evrensel bir eğitim

Eğitim sisteminin amacı, insanı geliştirmek olmalıdır. Çocuklar her yerde ortak belli özelliklere sahiptir. Bunların en önemlisi düşünme yeteneğidir. İnsan doğasının evrenselliği edebiyat, tarih ve felsefede görülür. Bu nedenle, eğitim programlarının merkezinde beşeri bilimler olmalıdır.

Entelektüel eğitim

İnsan hem akıllıca bir yaşam, hem de özgürlüğünün sorumluluğunu taşıyabilmesi için eğitilme durumundadır. Uygar insanda özgürlük ve sorumluluk birbirini tamamlar.

Eğitim hayatın bir kopyası (taklidi) değil, ona hazırlıktır.

Daimicilere göre, okullar hiçbir zaman gerçek hayatın bir kopyası veya toplumun bir benzeri olamaz. Okulun temel işlevi kültürü etkili bir şekilde yeni kuşaklara aktarmaktır.

Çocuk ve gençlere dünyanın hem manevi hem de maddi gerçeklerini tanıtacak bilgiler verilmelidir.

Çocuklara belli zamanlarda önemli olan bilgiler yerine her zaman, her yerde ve her yaş için geçerli bilgi ve değerler kazandırılmalıdır. Bunlar ise sırasıyla, beşeri bilimler, matematik, felsefe, mantık ve tabii bilimlerde bulunur. Okuma, yazma, matematik ve edebiyat öğretimi eğitimin merkezinde yer almalı: iş ve meslek eğitimi meslek sahiplerine ve iş yerlerine bırakılmalıdır.

Büyük kitaplar (klasik eserler) eğitimi

İnsan doğasının evrenselliği ve insan aklının en iyi ve en güzel eserleri klasik yapıtlarda örneklendirilmiştir. Eğitimde bunlara ağırlık verilmelidir.

Yeniden Kuramcılık (Reconstructionism)

Bu eğitim akımı ilerlemecilik akımının bir devamı olup son gelişen akımlardan biridir. Akımın dayandığı felsefe pragmatizmdır. John Dewey, Isaac Bergson ve T.Brameld bu akımın temsilcilerindendirler. Bu akımdaki temel görüşlere göre eğitimin amacı toplumu yeniden düzenlemek ve toplumda gerçek demokrasiyi yerleştirmek olarak kabul edilmektedir. Bu akımın önemli özelliği, eğitimin davranış bilimlerinin bulgularına dayalı olarak yeniden inşa edeceğine inanılmasıdır.

Varoluşculuk (Existentializm)

Bu akımın dayandığı felsefe varoluşculuktur. Varoluşcular insana önem verirler. İnsan hayatı süresince ne yapacağı hakkında kararı kendisi vermelidir. Her insan kendisinden, kendi değer yargılarından sorumludur. Bu felsefenin eğitime getirmek istediği insan özgürlüğüdür. (Fidan-Erden, 1993: 112-119).

Categories:

Tags:

Yüksek Lisans Tez Araştırması

Eğitimin Felsefi Temelleri

Tez Ödev Talep Formu

Kategoriler

Son Faaliyetler

Yüksek Lisans Tez Araştırması

Eğitimin Felsefi Temelleri

Tez Ödev Talep Formu

Kategoriler

Etiketler

Son Faaliyetler